Μπήκα στο site των Village να κλείσω εισιτήριο για ταινία.
Με υποδέχθηκε full screen διαφήμιση των Village και της Cosmote για μια προσφορά τους με κλήρωση κλπ κλπ.
SKIP το ίδιο δευτερόλεπτο! Δεν έχουν καταλάβει τίποτα για το ότι το web έχει κάνει αυτού του είδους τη διαφήμιση άχρηστη και ενοχλητική.
(Ο ορισμός αυτού που κάνουν είναι Interruption Marketing, έναντι αυτού που θα έπρεπε να κάνουν, που είναι Permission Marketing).
Αγαπητοί marketeers-απολιθώματα διαβάστε εδώ http://blogs.zdnet.com/SAAS/?p=717Υ.Γ. ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ και η χρέωση 1+1 ευρώ "web fee"!!! κάτι που δεν σου λένε στο site (σου λένε μόνο τελική τιμή των δύο εισιτηρίων).
Και τους κόβεις κόστος διαχείρισης ΚΑΙ σε χαρατσώνουν!
Μια φιλική συμβουλή: Είμαστε στο 2009. ΞΥΠΝΗΣΤΕΕΕΕ !
.
Μου ήρθε με email και το αναδημοσιεύω...
Για τούς γεννημένους πρίν από.......
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».
Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.
Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.
Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα.
Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους.
Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά.
Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα...
Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.
Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι.
Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.
Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet.
Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.
Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου.
Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να
ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση.
Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας
κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...
Το 3ο Τουρνουά Σκραμπλ Θεσσαλονίκης αναβιώνει για τρίτη συνεχή χρονιά στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας, το Σάββατο και την Κυριακή 7 και 8 Μαρτίου 2009, στο ξενοδοχείο «Sun Beach» στην Αγία Τριάδα.
Με σύνθημα «Κάθε λέξη μετράει», οι θιασώτες του γνωστού επιτραπέζιου παιχνιδιού σκραμπλ, σχηματίζουν λέξεις πάνω στο ταμπλό, με στόχο τα χρηματικά έπαθλα και δώρα του Ομίλου Σκραμπλ Θεσσαλονίκης, που διοργανώνει το τουρνουά.
Στόχος του Ομίλου Σκραμπλ Θεσσαλονίκης είναι και η διάδοση της ελληνικής γλώσσας, που επιτυγχάνεται έμμεσα και με τους αγώνες του σκραμπλ.
Για τον σκοπό αυτό το Σάββατο 7 Μαρτίου 2009 στις 18.30 σε αίθουσα του ξενοδοχείου Sun Beach, θα πραγματοποιηθεί διάλεξη με θέμα: «Ποιές θεωρούνται και ποιές είναι οι ξένες λέξεις στην ελληνική γλώσσα», με ομιλητή τον Ιωάννη Ν. Καζάζη, καθηγητή της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και αναπληρωτή πρόεδρο του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας.
Το σκραμπλ (scrabble) είναι επιτραπέζιο παιχνίδι που βασίζεται στο σχηματισμό λέξεων πάνω σε ένα ταμπλό, όπου ο κάθε παίκτης συγκεντρώνει βαθμούς ανάλογα με το πόσα και ποια γράμματα χρησιμοποιεί και τη θέση της λέξης.
Συνδυασμός γνώσης της ελληνικής γλώσσας, στρατηγικής, μνήμης και λίγης τύχης, το σκραμπλ έχει συναρπαστική εξέλιξη και παίζεται απ’ όλες τις ηλικίες.
Στην Ελλάδα, δραστηριοποιούνται ήδη 4 όμιλοι σκραμπλ (Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Καστοριά, Πτολεμαΐδα) σε ένα πνευματικό άθλημα που αναπτύσσεται ραγδαία στη χώρα μας τα τελευταία τρία χρόνια.
Ο Όμιλος Σκραμπλ Θεσσαλονίκης, ο πολυπληθέστερος στην Ελλάδα, ιδρύθηκε πριν από 2,5 περίπου χρόνια και έχει έδρα του στο κτίριο του «Γαλαξία», στην οδό Βασ. Όλγας 285. ( http://thesscrabble.gr ).
Στο περσινό τουρνουά της Θεσσαλονίκης πήραν μέρος 63 παίκτες απ’ όλη τη χώρα, ηλικίας από 19 έως 60 ετών.
Το 3ο Τουρνουά Σκραμπλ Θεσσαλονίκης αρχίζει στις 10.00 το πρωί του Σαββάτου 7 Μαρτίου και ολοκληρώνεται το μεσημέρι της Κυριακής 8 Μαρτίου 2009.
Δηλώσεις συμμετοχής για το 3ο Τουρνουά Σκραμπλ Θεσσαλονίκης (7-8 Μαρτίου 2009, Ξενοδοχείο Sun Beach) στην ηλεκτρονική διεύθυνση thesscrabble@yahoo.gr και στο τηλ. 6977.700427.
Λίγα λόγια για το Σκραμπλ (Scrabble)
Το 1931 ο Αμερικανός αρχιτέκτονας Μόσερ Μπατς, μόλις απολύθηκε από τη δουλειά του, συνέλαβε τη δημιουργία του σκραμπλ.
Μέχρι το 1948 η ιδέα του για το «Lexicon», όπως το ονόμαζε αρχικά, παρέμενε στα… αζήτητα, όμως ο Τζέϊμς Μπρουνότ αγόρασε τα δικαιώματα, το διαμόρφωσε σε ελκυστικότερη μορφή και άρχισε να το πουλά.
Από τότε έχουν πουληθεί πάνω από 100.000.000 σετ σκραμπλ σε 121 χώρες του πλανήτη, και παίζεται σε 29 διαφορετικές γλώσσες, μια από τις οποίες είναι φυσικά και η ελληνική.
Στην χώρα μας άρχισε να αναπτύσσεται σε αγωνιστικό επίπεδο (αγώνες με τη χρήση χρονομέτρου) από την Καστοριά, όπου δημιουργήθηκε και ο πρώτος όμιλος πριν από δέκα περίπου χρόνια.
Μπήκα στο site των Village να κλείσω εισιτήριο για ταινία. 
