«Γιατί δεν παντρεύεσαι βρε αγόρι μου;» Σίγουρα οι περισσότεροι από εσάς θα έχετε ακούσει πολλές φορές αυτή την ερώτηση από το γλυκό στόμα της μητέρας σας. «Γιατί βλέπω τι τράβηξες κι εσύ στο γάμο σου» θα ήταν μια ειλικρινής απάντηση, αλλά πώς να την πικράνεις τη δόλια μάνα; Ο γάμος θα απασχολήσει κάθε άντρα σε κάποια στιγμή της ζωής του και η μητέρα του θα στέκεται στην εκκλησία δικαιωμένη και συγκινημένη. Το άσχημο είναι ότι εκτός από τη μάνα και το υπόλοιπο σόι, στην τελετή είναι απαραίτητη και η παρουσία του γαμπρού. Για την ακρίβεια η παρουσία του ιδρωμένου γαμπρού…
Δεν μπορεί, θα το έχετε παρατηρήσει. Στην εκκλησία ιδρώνουν μόνο οι γαμπροί. Τριακόσιοι νοματαίοι γύρω-γύρω και ο μόνος που είναι μουσκίδια είναι ο γαμπρός. Οι τριακόσιοι του Λεωνίδα και ο Εφιάλτης. Σαν να τους έχει προδώσει και πρέπει να αισθάνεται ενοχές. Λες και αυτός πρέπει να ιδρώσει και για τους υπόλοιπους. Λες και οι αδένες τους που εκκρίνουν τον ιδρώτα ήταν το γαμήλιο δώρο τους στο ζευγάρι. Μα αν ήταν έτσι θα έπρεπε να ιδρώνει και η νύφη. Αλλά όχι κυρίες και κύριοι. Η νύφη δίπλα είναι στεγνή και ήρεμη. Πιο όμορφη από ποτέ. Τόσο όμορφη όσο δεν θα την ξαναδεί ποτέ στη ζωή του. Μια οπτασία δίπλα στους …καταρράκτες. «Είσαι ιδρωμένος» του ψιθυρίζει. «Άντε καλέ, δεν το είχα πάρει χαμπάρι» σκέφτεται ο άμοιρος αλλά δεν το λέει. Της χαμογελάει συγκαταβατικά. Από μέσα του παρακαλάει να τελειώσει γρήγορα το μαρτύριο αλλά όχι. Ο παπάς θα τα πει όλα τα λόγια. Κι όχι μόνο θα τα πει αλλά θα τα εξηγήσει κιόλας. «Το “η δε γυνή να φοβήται τον άντρα” σημαίνει ότι η γυναίκα πρέπει να σέβεται τον άντρα και όχι να τον φοβάται». Οι καλεσμένοι μειδιούν. Σιγά μην τον φοβάται. Αυτός κοντεύει να τα κάνει πάνω του. Ο σεβασμός πάλι έχει πολλές ερμηνείες. Αν κάνει ότι του λέει θα τον σέβεται. Αλλιώς…Δεν τίθεται θέμα . Αν στο σημείο που στέκεται ο γαμπρός υπήρχε ένα λουλούδι δεν θα χρειαζόταν πότισμα. Θα ήταν το πιο καλά ποτισμένο λουλούδι του κόσμου. Αν όμως αυτό το λουλούδι μπορούσε να μιλήσει τι θα έλεγε άραγε;
Κακά τα ψέματα. Όταν ένας άντρας παντρεύεται αποχαιρετά τον κόσμο όπως τουλάχιστον τον ήξερε. Τέρμα οι αντροπαρέες και οι χαβαλέδες του παρελθόντος. Μετά το γάμο θα κοιτάει συνέχεια το ρολόι του και το κινητό θα χτυπάει διαρκώς. «Έλα αγάπη μου, που είσαι; Πότε θα έρθεις;» Δεν παντρεύτηκες γυναίκα, τον απουσιολόγο της τάξης παντρεύτηκες και δεν φεύγει ποτέ από το σχολείο. Παίρνει διαρκώς απουσίες και οι γονείς σου δεν μπορούν πια να σου τις δικαιολογήσουν. Τρέχεις λοιπόν να προλάβεις και ποτέ δεν προλαβαίνεις. Και είσαι στο σπίτι και πρέπει να κάνεις ότι ενδιαφέρεσαι για όλα αυτά που οι γυναίκες ενδιαφέρονται. Το ποιος παντρεύεται ποια, ποιος ξενοπηδάει, πόσα λεφτά βγάζει ο Γιωργάκης της θείας Άννας. Και βέβαια από κοντά και η μαμά. Όχι η δικιά σου , η δικιά της. Που είναι πια και δικιά σου. Και μαθαίνεις γιατί την κακιά πεθερά την λένε Ελπίδα. Γιατί πεθαίνει πάντα τελευταία. Μετά από εσένα δηλαδή. Αυτή η σχέση μάνας-κόρης δεν έχει αναλυθεί πλήρως. Αυτό δεν είναι σχέση , είναι συμμορία. Η μαφία! Σου μιλάει η κόρη και μαθαίνεις τις απόψεις της «μαμάς». Και δεν μπορείς να πεις τίποτα. Η μάνα είναι ιερό πρόσωπο. Η δική της μάνα, όχι η δικιά σου. Αυτή απλά ποτέ δεν μπορεί να ξεπεράσει το γεγονός ότι σε έχασε. Έτσι σου λέει η γυναίκα σου. Και βέβαια της το έχει πει η μάνα της. Που της το έχει πει η δικιά της μάνα και ας μην το ψάξουμε πιο πίσω γιατί θα φτάσουμε στην Εύα. Η στους πιθήκους. Διαλέγετε και παίρνετε. Θες να φωνάξεις «Ελευθερία η Θάνατος» αλλά από το στόμα σου δεν βγαίνει μιλιά. «Ναι αγάπη μου» λες και ξαφνικά βλέπεις με συμπάθεια τους Παλαιστίνιους καμικάζι. Δεν μπορεί. Παντρεμένοι και πικραμένοι θα είναι κι αυτοί. Γι’ αυτό ανατινάσσονται.
Εν τω μεταξύ ο ιδρώτας συνεχίζει να τρέχει στις εκκλησίες όλου του κόσμου. Οι καλεσμένοι ντυμένοι με τα καλά τους –τα γαμιάτικα- κοιτούν το ζευγάρι χαμογελώντας. Βέβαια τα πικρόχολα σχόλια πέφτουν βροχή. Εξαρτάται από ποιο σόι είσαι. Του γαμπρού η της νύφης; Έλληνες η Τούρκοι; Βέβαια όλοι πιστεύουν ότι είναι καλοί (Έλληνες) και οι άλλοι κακοί (Τούρκοι). Ανεξήγητη αυτή η έμφυτη αντιπάθεια μεταξύ των σογιών. «Κούκλος είναι ο Γιώργος μας».(Καμιά καλύτερη δεν μπορούσε να βρει;) «Σαν βασίλισσα είναι η Τζένη μας!» (Αυτόν το λαπά που τον βρήκε; Θα είχε πολλά λεφτά!) Και όλοι βέβαια κοιτούν υποτιμητικά τους «αντιπάλους». Με το ύφος που κοιτούσε η Αλέξις την Κριστλ στη «Δυναστεία». Και ο γαμπρός συνεχίζει να ιδρώνει. Που και που κοιτάει γύρω του σαν να ζητάει βοήθεια αλλά αποθαρρύνεται από τα χαμόγελα συγγενών και φίλων και ξαναγυρνάει το βλέμμα στον παπά που συνεχίζει να απαγγέλλει βλοσυρός τα ακατάληπτα αλαμπουρνέζικα. Και με το «Ησαΐα χόρευε» να σου και τα ρύζια. Για το καλό βρε παιδί μου. Ο κόσμος πεινάει γιατί οι Έλληνες πετάνε το ρύζι στις εκκλησίες και θέλω να το καταγγείλω! Τόνοι ρυζιού! Που κολλάει πάνω στο γαμπρό –και μόνο- για να συμπληρωθεί η θλιβερή του κατάσταση. Το μαρτύριο του ιδρωμένου γαμπρού δεν τελειώνει με το τέλος του μυστηρίου. Όοοοοχι! Μετά πρέπει να χαιρετήσουν οι καλεσμένοι. Λες και δεν θα τους ξαναδείς. Βέβαια μερικούς όντως δεν θα τους ξαναδείς ποτέ στη ζωή σου. Κάποιους άλλους πάλι δεν τους έχεις ξαναδεί ποτέ κι αναρωτιέσαι ποιος στην ευχή είναι ο μουστακαλής που σε ζουπάει σαν να έχει βρει το χαμένο γιο του. Φυσικά όλοι αυτοί θα σου σφίξουν το χέρι και οι περισσότεροι θα σε φιλήσουν. Τόσο χαρούμενοι είναι για το κακό που σε βρήκε. Ο ιδρώτας πια τρέχει από παντού. Ευτυχώς δεν υπάρχει καθρέφτης απέναντί σου να δεις το χάλι σου. Έτσι συνεχίζεις να χαμογελάς σφίγγοντας χέρια και φιλώντας ανθρώπους που δεν μοιάζουν να έχουν τελειωμό και σου λένε «να ζήσετε» κι άλλα τέτοια ριζοσπαστικά. Πάντως το έχω παρατηρήσει. Και «αϊ στο διάολο» να σου πει εκείνη την ώρα κάποιος καλεσμένος εσύ θα πεις «ευχαριστώ πολύ». Αρκεί να στο πει χαμογελαστά. Και «πηδούσα τη γυναίκα σου 3 χρόνια, είναι φοβερή στο κρεβάτι» να σου πει, εσύ θα τον ευχαριστήσεις. Βέβαια είναι απορίας άξιον πως δεν σε σιχαίνονται όλοι αυτοί έτσι μούσκεμα που είσαι . Από την άλλη ίσως σε λυπούνται και δεν θέλουν να σε πικράνουν. Σε κάθε περίπτωση μετά έχουν τη δυνατότητα να …σκουπιστούν επάνω στη νύφη και τους γονείς που έχουν παραταχτεί σαν ποδοσφαιρική ομάδα στο γήπεδο για να χαιρετήσουν. Περιέργως πως, όλοι τους είναι θεόστεγνοι μετά από τις χαρωπές χαιρετούρες, ενώ εσύ πια είσαι σαν να σε έχει κατουρήσει ελέφαντας. Στο «γλέντι» που ακολουθεί όλοι γύρω σου ιδροκοπάνε χορεύοντας και κατά ένα περίεργο τρόπο εσύ αρχίζεις να …στεγνώνεις.
Στα χρόνια που ακολουθούν ποτέ δεν θα ξεχάσεις τη μέρα του γάμου σου. Υπάρχει και το σχετικό βίντεο για να σου τη θυμίζει. Δεν αντέχεις να το δεις χωρίς να ξαναϊδρώσεις. Ξαφνικά έχεις σιχαθεί το ρύζι. Ούτε να το βάλεις στο στόμα σου. Άσε που 10 χρόνια αργότερα εσύ ακόμα νομίζεις ότι βγαίνει ρύζι από τα αυτιά σου. Τα συζητάς με τους φίλους σου και μοιράζεστε τον πόνο σας αναπολώντας τις ηρωικές μέρες που αλωνίζατε χωρίς περιορισμούς. Βρίσκεις ένα σύμμαχο στο πρόσωπο του πεθερού σου αλλά τι να σου κάνει κι αυτός; Πικραμένος είναι. Αλήθεια έχετε ακούσει ποτέ να γίνεται κουβέντα για «κακό πεθερό»; Ποτέ! Γιατί αλήθεια; Υπάρχει κάτι στις γυναίκες που ποτέ δεν θα καταλάβει ένας άντρας κι όταν το αντιληφθεί αυτό ήδη είναι πολύ αργά. Μερικές φορές δεν αρκεί μια ζωή για να το πάρει χαμπάρι και βέβαια μην ξεχνάτε ποτέ ότι οι γυναίκες ζουν σύμφωνα με τις στατιστικές οκτώ χρόνια περισσότερο από τους άντρες. Οι λόγοι είναι ευνόητοι και το γεγονός ότι ζουν οκτώ χρόνια περισσότερο αλλά γριές, άσχημες, άρρωστες και μόνες δεν μου φαίνεται καθόλου παρήγορο για τον άντρα εκείνο που βλέπει τα ραπανάκια ανάποδα. Τουλάχιστον όμως στην κηδεία σου δεν ιδρώνεις βρε αδελφέ!
Πριν από μερικά χρόνια στο γάμο ενός φίλου παρατήρησα ότι ίδρωνε περισσότερο από το σύνηθες. Προμηθεύτηκα μερικά χαρτομάντιλα και όταν ήρθε η σειρά μου να χαιρετήσω τον «θίασο» άρχισα να τον σκουπίζω κάτι που δεν είχε σκεφτεί να κάνει κανείς μέχρι εκείνη την ώρα. Δεν θα ξεχάσω τον τρόπο που με κοίταξε. Όταν συναντιόμαστε μου λέει πόσο ευγνώμων νιώθει για αυτή μου τη χειρονομία. Υπάρχει πάντα μια αλληλεγγύη μεταξύ των ανδρών, αν και δεν ξέρω κατά πόσο τους είναι χρήσιμη. Γιατί σας τα λέω όλα αυτά όμως; Α ναι! Την άλλη βδομάδα παντρεύομαι για τρίτη φορά! Θα έρθετε;
Δεν μπορεί, θα το έχετε παρατηρήσει. Στην εκκλησία ιδρώνουν μόνο οι γαμπροί. Τριακόσιοι νοματαίοι γύρω-γύρω και ο μόνος που είναι μουσκίδια είναι ο γαμπρός. Οι τριακόσιοι του Λεωνίδα και ο Εφιάλτης. Σαν να τους έχει προδώσει και πρέπει να αισθάνεται ενοχές. Λες και αυτός πρέπει να ιδρώσει και για τους υπόλοιπους. Λες και οι αδένες τους που εκκρίνουν τον ιδρώτα ήταν το γαμήλιο δώρο τους στο ζευγάρι. Μα αν ήταν έτσι θα έπρεπε να ιδρώνει και η νύφη. Αλλά όχι κυρίες και κύριοι. Η νύφη δίπλα είναι στεγνή και ήρεμη. Πιο όμορφη από ποτέ. Τόσο όμορφη όσο δεν θα την ξαναδεί ποτέ στη ζωή του. Μια οπτασία δίπλα στους …καταρράκτες. «Είσαι ιδρωμένος» του ψιθυρίζει. «Άντε καλέ, δεν το είχα πάρει χαμπάρι» σκέφτεται ο άμοιρος αλλά δεν το λέει. Της χαμογελάει συγκαταβατικά. Από μέσα του παρακαλάει να τελειώσει γρήγορα το μαρτύριο αλλά όχι. Ο παπάς θα τα πει όλα τα λόγια. Κι όχι μόνο θα τα πει αλλά θα τα εξηγήσει κιόλας. «Το “η δε γυνή να φοβήται τον άντρα” σημαίνει ότι η γυναίκα πρέπει να σέβεται τον άντρα και όχι να τον φοβάται». Οι καλεσμένοι μειδιούν. Σιγά μην τον φοβάται. Αυτός κοντεύει να τα κάνει πάνω του. Ο σεβασμός πάλι έχει πολλές ερμηνείες. Αν κάνει ότι του λέει θα τον σέβεται. Αλλιώς…Δεν τίθεται θέμα . Αν στο σημείο που στέκεται ο γαμπρός υπήρχε ένα λουλούδι δεν θα χρειαζόταν πότισμα. Θα ήταν το πιο καλά ποτισμένο λουλούδι του κόσμου. Αν όμως αυτό το λουλούδι μπορούσε να μιλήσει τι θα έλεγε άραγε;
Κακά τα ψέματα. Όταν ένας άντρας παντρεύεται αποχαιρετά τον κόσμο όπως τουλάχιστον τον ήξερε. Τέρμα οι αντροπαρέες και οι χαβαλέδες του παρελθόντος. Μετά το γάμο θα κοιτάει συνέχεια το ρολόι του και το κινητό θα χτυπάει διαρκώς. «Έλα αγάπη μου, που είσαι; Πότε θα έρθεις;» Δεν παντρεύτηκες γυναίκα, τον απουσιολόγο της τάξης παντρεύτηκες και δεν φεύγει ποτέ από το σχολείο. Παίρνει διαρκώς απουσίες και οι γονείς σου δεν μπορούν πια να σου τις δικαιολογήσουν. Τρέχεις λοιπόν να προλάβεις και ποτέ δεν προλαβαίνεις. Και είσαι στο σπίτι και πρέπει να κάνεις ότι ενδιαφέρεσαι για όλα αυτά που οι γυναίκες ενδιαφέρονται. Το ποιος παντρεύεται ποια, ποιος ξενοπηδάει, πόσα λεφτά βγάζει ο Γιωργάκης της θείας Άννας. Και βέβαια από κοντά και η μαμά. Όχι η δικιά σου , η δικιά της. Που είναι πια και δικιά σου. Και μαθαίνεις γιατί την κακιά πεθερά την λένε Ελπίδα. Γιατί πεθαίνει πάντα τελευταία. Μετά από εσένα δηλαδή. Αυτή η σχέση μάνας-κόρης δεν έχει αναλυθεί πλήρως. Αυτό δεν είναι σχέση , είναι συμμορία. Η μαφία! Σου μιλάει η κόρη και μαθαίνεις τις απόψεις της «μαμάς». Και δεν μπορείς να πεις τίποτα. Η μάνα είναι ιερό πρόσωπο. Η δική της μάνα, όχι η δικιά σου. Αυτή απλά ποτέ δεν μπορεί να ξεπεράσει το γεγονός ότι σε έχασε. Έτσι σου λέει η γυναίκα σου. Και βέβαια της το έχει πει η μάνα της. Που της το έχει πει η δικιά της μάνα και ας μην το ψάξουμε πιο πίσω γιατί θα φτάσουμε στην Εύα. Η στους πιθήκους. Διαλέγετε και παίρνετε. Θες να φωνάξεις «Ελευθερία η Θάνατος» αλλά από το στόμα σου δεν βγαίνει μιλιά. «Ναι αγάπη μου» λες και ξαφνικά βλέπεις με συμπάθεια τους Παλαιστίνιους καμικάζι. Δεν μπορεί. Παντρεμένοι και πικραμένοι θα είναι κι αυτοί. Γι’ αυτό ανατινάσσονται.
Εν τω μεταξύ ο ιδρώτας συνεχίζει να τρέχει στις εκκλησίες όλου του κόσμου. Οι καλεσμένοι ντυμένοι με τα καλά τους –τα γαμιάτικα- κοιτούν το ζευγάρι χαμογελώντας. Βέβαια τα πικρόχολα σχόλια πέφτουν βροχή. Εξαρτάται από ποιο σόι είσαι. Του γαμπρού η της νύφης; Έλληνες η Τούρκοι; Βέβαια όλοι πιστεύουν ότι είναι καλοί (Έλληνες) και οι άλλοι κακοί (Τούρκοι). Ανεξήγητη αυτή η έμφυτη αντιπάθεια μεταξύ των σογιών. «Κούκλος είναι ο Γιώργος μας».(Καμιά καλύτερη δεν μπορούσε να βρει;) «Σαν βασίλισσα είναι η Τζένη μας!» (Αυτόν το λαπά που τον βρήκε; Θα είχε πολλά λεφτά!) Και όλοι βέβαια κοιτούν υποτιμητικά τους «αντιπάλους». Με το ύφος που κοιτούσε η Αλέξις την Κριστλ στη «Δυναστεία». Και ο γαμπρός συνεχίζει να ιδρώνει. Που και που κοιτάει γύρω του σαν να ζητάει βοήθεια αλλά αποθαρρύνεται από τα χαμόγελα συγγενών και φίλων και ξαναγυρνάει το βλέμμα στον παπά που συνεχίζει να απαγγέλλει βλοσυρός τα ακατάληπτα αλαμπουρνέζικα. Και με το «Ησαΐα χόρευε» να σου και τα ρύζια. Για το καλό βρε παιδί μου. Ο κόσμος πεινάει γιατί οι Έλληνες πετάνε το ρύζι στις εκκλησίες και θέλω να το καταγγείλω! Τόνοι ρυζιού! Που κολλάει πάνω στο γαμπρό –και μόνο- για να συμπληρωθεί η θλιβερή του κατάσταση. Το μαρτύριο του ιδρωμένου γαμπρού δεν τελειώνει με το τέλος του μυστηρίου. Όοοοοχι! Μετά πρέπει να χαιρετήσουν οι καλεσμένοι. Λες και δεν θα τους ξαναδείς. Βέβαια μερικούς όντως δεν θα τους ξαναδείς ποτέ στη ζωή σου. Κάποιους άλλους πάλι δεν τους έχεις ξαναδεί ποτέ κι αναρωτιέσαι ποιος στην ευχή είναι ο μουστακαλής που σε ζουπάει σαν να έχει βρει το χαμένο γιο του. Φυσικά όλοι αυτοί θα σου σφίξουν το χέρι και οι περισσότεροι θα σε φιλήσουν. Τόσο χαρούμενοι είναι για το κακό που σε βρήκε. Ο ιδρώτας πια τρέχει από παντού. Ευτυχώς δεν υπάρχει καθρέφτης απέναντί σου να δεις το χάλι σου. Έτσι συνεχίζεις να χαμογελάς σφίγγοντας χέρια και φιλώντας ανθρώπους που δεν μοιάζουν να έχουν τελειωμό και σου λένε «να ζήσετε» κι άλλα τέτοια ριζοσπαστικά. Πάντως το έχω παρατηρήσει. Και «αϊ στο διάολο» να σου πει εκείνη την ώρα κάποιος καλεσμένος εσύ θα πεις «ευχαριστώ πολύ». Αρκεί να στο πει χαμογελαστά. Και «πηδούσα τη γυναίκα σου 3 χρόνια, είναι φοβερή στο κρεβάτι» να σου πει, εσύ θα τον ευχαριστήσεις. Βέβαια είναι απορίας άξιον πως δεν σε σιχαίνονται όλοι αυτοί έτσι μούσκεμα που είσαι . Από την άλλη ίσως σε λυπούνται και δεν θέλουν να σε πικράνουν. Σε κάθε περίπτωση μετά έχουν τη δυνατότητα να …σκουπιστούν επάνω στη νύφη και τους γονείς που έχουν παραταχτεί σαν ποδοσφαιρική ομάδα στο γήπεδο για να χαιρετήσουν. Περιέργως πως, όλοι τους είναι θεόστεγνοι μετά από τις χαρωπές χαιρετούρες, ενώ εσύ πια είσαι σαν να σε έχει κατουρήσει ελέφαντας. Στο «γλέντι» που ακολουθεί όλοι γύρω σου ιδροκοπάνε χορεύοντας και κατά ένα περίεργο τρόπο εσύ αρχίζεις να …στεγνώνεις.
Στα χρόνια που ακολουθούν ποτέ δεν θα ξεχάσεις τη μέρα του γάμου σου. Υπάρχει και το σχετικό βίντεο για να σου τη θυμίζει. Δεν αντέχεις να το δεις χωρίς να ξαναϊδρώσεις. Ξαφνικά έχεις σιχαθεί το ρύζι. Ούτε να το βάλεις στο στόμα σου. Άσε που 10 χρόνια αργότερα εσύ ακόμα νομίζεις ότι βγαίνει ρύζι από τα αυτιά σου. Τα συζητάς με τους φίλους σου και μοιράζεστε τον πόνο σας αναπολώντας τις ηρωικές μέρες που αλωνίζατε χωρίς περιορισμούς. Βρίσκεις ένα σύμμαχο στο πρόσωπο του πεθερού σου αλλά τι να σου κάνει κι αυτός; Πικραμένος είναι. Αλήθεια έχετε ακούσει ποτέ να γίνεται κουβέντα για «κακό πεθερό»; Ποτέ! Γιατί αλήθεια; Υπάρχει κάτι στις γυναίκες που ποτέ δεν θα καταλάβει ένας άντρας κι όταν το αντιληφθεί αυτό ήδη είναι πολύ αργά. Μερικές φορές δεν αρκεί μια ζωή για να το πάρει χαμπάρι και βέβαια μην ξεχνάτε ποτέ ότι οι γυναίκες ζουν σύμφωνα με τις στατιστικές οκτώ χρόνια περισσότερο από τους άντρες. Οι λόγοι είναι ευνόητοι και το γεγονός ότι ζουν οκτώ χρόνια περισσότερο αλλά γριές, άσχημες, άρρωστες και μόνες δεν μου φαίνεται καθόλου παρήγορο για τον άντρα εκείνο που βλέπει τα ραπανάκια ανάποδα. Τουλάχιστον όμως στην κηδεία σου δεν ιδρώνεις βρε αδελφέ!
Πριν από μερικά χρόνια στο γάμο ενός φίλου παρατήρησα ότι ίδρωνε περισσότερο από το σύνηθες. Προμηθεύτηκα μερικά χαρτομάντιλα και όταν ήρθε η σειρά μου να χαιρετήσω τον «θίασο» άρχισα να τον σκουπίζω κάτι που δεν είχε σκεφτεί να κάνει κανείς μέχρι εκείνη την ώρα. Δεν θα ξεχάσω τον τρόπο που με κοίταξε. Όταν συναντιόμαστε μου λέει πόσο ευγνώμων νιώθει για αυτή μου τη χειρονομία. Υπάρχει πάντα μια αλληλεγγύη μεταξύ των ανδρών, αν και δεν ξέρω κατά πόσο τους είναι χρήσιμη. Γιατί σας τα λέω όλα αυτά όμως; Α ναι! Την άλλη βδομάδα παντρεύομαι για τρίτη φορά! Θα έρθετε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου